A muller contemplaba a viña da familia que estaba fronte a casa. Era unha visión da que gozaba en plenitude e de feito, xa dende nena, constituía o seu refuxio en momentos de melancolía. O espectáculo outonal que lle ofrecían as cepas, compañeiras fieis durante toda a súa vida, sempre a engaiolara. Decrepitude da clorofila e trunfo dos antocianos; unha loita secular no grave campo de batalla da disciplina biolóxica. Aquela orxía de cores coas mesturas harmónicas de tons amarelos, rosados e vermellóns facía que espertaran as súas lembranzas máis tenras. Tal se fora hoxe revivía o tempo no que a avoa lle ensinou a amar a terra, a valorar o propio, a darlle un trato xusto a unhas cepas que debían ser a súa vida.
Hoxe recoñecía que aquelas castes formaban parte da súa historia; unha máis dentro do conxunto de intrahistorias que compendian o eterno relato heroico do Ribeiro. Lembraba á avoa cantareira coas súas cantigas populares mentres as mans, seguindo un ritmo perfectamente acompasado, podaban, enramaban ou esfollaban; unha sinfonía de ledicia inspirada na esperanza de obter unha boa colleita.
Canda ela aprendeu todo e de feito hoxe continúa a aplicar aquela tradición da que se sinte orgullosa tesoureira. E eu lles confeso que cada vez que achego unha copa dese viño aos meus beizos escoito un run-run que, penso, non é outra cousa que a sinfonía de Elisa celebrando a vida, narrando a historia, gozando da colleita.
Juan Casares – La Voz de Galicia.
